Heb je dat weleens, dat je gesprekken naloopt in je hoofd om
te kijken of je het niet beter zo en zo had kunnen zeggen? Dat je gaat
analyseren of je niet iets fout heb gedaan? Dat je je situaties voor de geest
kan halen die niet lekker liepen? Dat je gaat twijfelen of je het wel goed hebt
aangepakt? Of dat je bij voorbaat al gaat invullen wat een ander gaat zeggen als jij jouw mening geeft?
Ja? Herken je het? Ik niet.. oké toch wel.
Nu ik net ben begonnen met het opzetten van Kwestie van
Geluk komen nogal eens wat twijfels bovendrijven. Is de bijdrage die ik vraag
reëel? Klopt het wel dat ik trainers alleen een onkostenvergoeding en de
gelegenheid tot promotie bied? Moet ik de trainers toch niet uitbetalen? Maar als
ik dat doe, hoe houd ik dan mijn bedrijf rendabel, aangezien ik de workshops
voor de deelnemers laagdrempelig wil houden? (Nu ik dit aan het schrijven ben
merk ik dat ik het eigenlijk niet wil delen met de hele wereld, want dat dit soort dingen me bezig
houden laat je liever niet aan iedereen zien. Maar hee, dan had ik
dit vakgebied maar niet moeten kiezen waarin wordt geloofd dat je het gelukkigst
bent als je geen imago hoog houdt en als je jezelf bloot durft te geven. Dussss Siets, je hebt dikke pech.. This is the naked truth)
Hoewel ik vroeger het gevoel van twijfel bleef houden, heb
ik dat nu gelukkig niet meer. Althans, wanneer ik nu zo’n gesprek naloop en
mijn eigen motivatie bekijk, kom ik elke keer tot de conclusie dat ik het niet
anders had kunnen handelen met de informatie en inzichten van dat moment; dat
ik heb gestaan voor mijn overtuigingen; dat ik rekening heb gehouden met de
ander. Dat het er misschien niet zo lekker uitkwam, maar dat dat kwam door
emoties die op dat moment langs waaide.
Wat ik me afvroeg is waarom dezelfde situatie zich dan toch elke
keer weer blijft herhalen, als een film die vastgelopen is? Toevallig net bij
het stukje van die ruzie, of bij de mail die je hebt geschreven, of bij die
stomme actie. Je komt toch elke keer tot de conclusie dat het zo goed was? Is het omdat je toch nog aan jezelf twijfelt? Is er
dan toch een overtuiging dat je niet goed bent op bepaalde vlakken?
Stel nou
dat je ervan overtuigd zou zijn dat je op alle vlakken goed bent zoals je bent. Dat je altijd je best
doet, met de onwetendheid, de informatie, de overtuigingen, de belangen en
verlangens van dat moment. Doe je dan niet automatisch alles op je beste
kunnen? Dan zou het piekeren niet meer bestaan, want de twijfel of je het wel
goed aangepakt hebt bestaat niet meer.
Meningsverschillen lossen daar niet als vanzelf mee op, maar wat is er
eigenlijk mis met een verschil van mening hebben? Iedereen is anders; iedereen kijkt vanuit zijn eigen positie naar dingen, vanuit zijn eigen belangen. Door verschillende belangen
is het onmogelijk om direct op dezelfde golflengte te zitten. Bovendien zijn meningen subjectief en dus veranderbaar. Wanneer je nieuwe informatie krijgt kan jouw standpunt zomaar ineens veranderen! Of niet. “Agree to disagree” zeggen ze toch wel eens?
Eigenlijk is het juist geweldig wanneer de ander zijn mening uit, ook al is het niet dezelfde als die van jou. Zo maakt de ander zichzelf zichtbaar voor jou. Zo kunnen jullie kijken of er iets is waardoor jullie weer op dezelfde lijn kunnen komen. Zo kun je zoeken naar
een oplossing die voor allebei de partijen werkt, in plaats van jezelf (of
de ander) verwijten dat jullie niet hetzelfde denken. En als je echt geen oplossing kan vinden die acceptabel is voor allebei en jullie meningen mijlenver uit elkaar blijven liggen, dan ben
je misschien niet gemaakt voor elkaar.
Wat het piekeren betreft, ben ik al op de goede weg: de conclusie dat ik een situatie
naar mijn beste kunnen van dat moment heb aangepakt, trek ik uiteindelijk wel.
Nu nog de twijfel eruit.
Ben je het eens met mijn stelling? Denk jij ook dat piekeren komt doordat je gelooft dat je op sommige vlakken niet goed genoeg bent? Twijfel jij weleens aan iets wat je hebt gedaan of gezegd? En? Kom jij dan ook tot de conclusie dat je het goed hebt aangepakt of blijf je twijfelen?
