Reversed goal setting

Bron: relaxationbusinesscoaching.com

Waarom doen we wat we doen, doen we niet wat we niet doen en zeggen we dingen te willen doen, maar doen ze toch niet? (zeg dat maar eens 3 keer achter elkaar ;))

Die vragen houden mij steeds vaker bezig. Zo zeg ik bijvoorbeeld al jaren dat ik wel eens ontwikkelingswerk zou willen doen. Toch zijn de reisjes die ik maak voor mijn eigen plezier, en niet om anderen te gaan helpen. Hoe zit dat toch? Je hoort wel vaker dat mensen op hun leven terug kijken en spijt hebben dat ze bepaalde dingen niet hebben gedaan.

In mijn geval, met het voorbeeld van ontwikkelingswerk, is dat er gewoon nog niet van gekomen. Toen ik oud genoeg was om alleen te reizen, ging ik naar Turkije met mijn zus en kreeg ik daar een vriendje. Al mijn vrije weken besteedde ik daar. Toen het uit ging dan? Nope, toen ging ik studeren in het buitenland en stond feesten iets hoger op mijn lijst. Ergens along the way is dit doel van mijn lijstje verdwenen. Of ben ik mijn prioriteitenlijst uit het oog verloren? Wat maakt het dat het ene doel wel behaald wordt en het andere niet?

Mijn doelenlijstje:

• Een grote en mooie reis maken
• Uitzoeken met welke interesse/hobby/voorliefde ik mijn geld wil verdienen en daar naartoe werken
• Meer over mijzelf ontdekken

Ontwikkelingswerk staat er nu niet meer op. Het is wel iets wat ik ooit nog een keer zou willen doen, maar niet per se nu. Mijn leven staat denk ik nu meer in het teken van zelfontwikkeling en richting bepalen.

Toen ik zo mijn lijstje aan het opschrijven was, dacht ik, laat ik dit eens naast hetgeen wat ik nu doe leggen om te kijken of ik wel stappen zet in die richting. Dit zijn mijn dagelijkse bezigheden nu:

• Ik schrijf deze blog om mijn gedachten op een rijtje te krijgen en van mij af te kunnen schrijven over wat mij bezig houd. Tegelijkertijd hoop ik dat mensen geïnspireerd raken of dingen herkennen bij zichzelf. Ook hoop ik ervaringen van anderen te horen, waardoor ik zelf weer geïnspireerd raak. Waardes: Inzicht, wederzijds inspireren, overzicht, humor
• Ik organiseer Couch Surfing Meetings in Deventer, om zo mijn sociale netwerk op te bouwen in Deventer. Ik vind het belangrijk dat ik een eigen sociaal leven heb. Daarnaast vind ik het ook leuk om dingen te organiseren. Waardes: gezelligheid, relaties, spontaniteit, creativiteit, organiseren
• Ik ben bezig om ons huisje mooi te maken, zodat ik me thuis voel in mijn vriend zijn huis (Toen ik hier introk, was het huis nog een beetje een man cave). Daarnaast vind ik het belangrijk om een aandeel te leveren in het samenzijn. Nog een bijkomstigheid, ik kan zo mijn creativiteit kwijt. Waardes: thuis voelen, gelijkheid, creativiteit
• Ik probeer verschillende soorten vrijwilligerswerk, zodat ik kan ontdekken in welke sector ik wil werken en zo ervaring kan opdoen. Waardes: zelfontwikkeling, loopbaan voorbereiden, richting zoeken
• Ik volg de opleiding creatieve handvaardigheid opleiding, omdat ik wilde uitzoeken waar mijn creativiteit ligt en of dit iets is waar ik in de toekomst mijn geld mee wil verdienen. Waardes: onderzoeken, creativiteit, zelfontwikkeling, richting zoeken.
• Ik zit sinds kort bij de survival vereniging, zodat ik kan sporten op een speelse manier, in de natuur en tegelijkertijd nieuwe mensen kan leren kennen. Waardes: natuur, lichaam in vorm houden, sociaal netwerk
• Ik probeer elke maand creatieve manieren te vinden om geld te verdienen, zodat ik mijn vaste lasten kan betalen. Waardes: zelfstandigheid, creativiteit, uitdaging, vrijheid.

Als ik zo terug kijk op wat ik doe en dit vergelijk met mijn doelenlijstje, dan lijken veel dingen die ik al doe te leiden naar één van mijn doelen. Het enige wat ik nog niet aanpak, is een grote reis maken. Hier heb je geld voor nodig, en ik ben juist aan het uitzoeken wat ik wil, waardoor ik niet een vaste baan heb, waar ik mijn geld mee kan verdienen.

Door mijn dagelijkse bezigheden te vergelijken met mijn doelen, valt mij op dat enkele dingen die ik nastreef, niet op mijn doelenlijst staan, maar die ik minstens net zo belangrijk vind! Ik heb ze als vanzelfsprekend gezien, terwijl ik hier mijn meeste tijd en energie aan kwijt ben.

Update lijstje:

• Mijzelf thuis voelen in Deventer
• Mijzelf kunnen onderhouden, zodat ik mijn vrijheid kan behouden
• Meer over mijzelf ontdekken
• Uitzoeken met welke interesse/hobby/voorliefde ik mijn geld wil verdienen en daar naar toe werken
• (Een grote en mooie reis maken)

Zoals ze zeggen in het Engels “You only have so much time”. Ondertussen ligt één van je vrienden of familieleden in het ziekenhuis, heb je elk weekend één of meerdere verjaardagen waar je naar toe wilt, zijn er ook nog vrienden en familie die je buiten ziekenhuisbezoekjes en verjaardagen graag wilt zien. Nog niet eens gesproken over het huishouden, koken, boodschappen doen, hond uitlaten, ruzie maken, ruzies uitpraten, etc. Die minidoelen die je elke dag hebt, kosten ook tijd en krijgen prioriteit op je hoofddoelen.

Door je lijstje met doelen te vergelijken met wat je nu in je dagelijkse leven al oppakt, krijg je meer inzicht in je daadwerkelijke doelen, dan wanneer je sec doelen stelt. Zo neem je ook je intrinsieke drijfveren mee in het opstellen van je doelen en niet alleen maar de doelen die je bedacht hebt met je hoofd.

Zo eindig je niet met een lijst vol niet bereikte doelen, maar zie je in dat je andere doelen over het hoofd hebt gezien en die wel hebt behaald. Ook kom je misschien tot inzicht waarom je een bepaald doel niet bereikt, doordat jouw andere doelen hier haaks op staan of door andere belemmeringen.

In mijn geval, met mijn droom van die grote reis? Misschien komt dat avontuur nog wel, maar op dit punt in mijn leven vind ik andere dingen net even wat belangrijker.

Wat is jouw doelenlijstje? Hoe pak jij het behalen van je doelen aan? En behaal je ze dan ook altijd of blijven er, net als bij mij, nog wat doelen op staan? 

Bitches & bastards versus de goedzakken

Je kent het wel, vriendinnen die veel te lang bij hun eikelige vriendjes blijven, of vrienden die alles pikken van die bitch. Zo ook mijn vriendin, ik noem geen namen, maar heb haar al verteld dat ik een blog aan haar opdraag :). Als je je aangesproken voelt, maar ik heb jou niets gezegd, dan gaat het waarschijnlijk indirect ook over jou ;). 

Maar goed, mijn vriendinnetje dus, komt helemaal uit haar doen aan. Ze begint meteen emotioneel haar verhaal te doen, dat die eikel van een vriend van haar haar weer eens van alles heeft geflikt. Alle dames die er bij waren, zijn het er over eens; "Die vent is niet goed voor jou!", "De hoeveelste keer is dit nou al?", "Ga dan bij hem weg", "Hij verandert toch niet", "Het is een klootzak!", "Jij bent veuuuul te goed voor hem." Al die goed bedoelde adviezen waarbij we weten dat die toch niet opgevolgd worden. We kijken haar hoofdschuddend aan en vragen ons af, lieverd, wanneer besef je nou eens dat je voor jezelf moet kiezen? Ik heb ook eens in zo'n zelfde situatie gezeten. Toen ging het al net zo. Hoe komt het toch dat andere mensen het altijd zoveel beter lijken te weten dan jij op dat moment? Waarom ga je inderdaad niet gewoon bij die eikel weg?

Ik vraag me af, is het wel zo zwart wit als wij, de buitenstaanders, het zien? Is de wereld echt verdeeld in bitches & bastards aan de ene kant en de mensen die te goed voor deze wereld zijn aan de andere kant? En zo ja, aan welke kant sta ik zelf dan? Ik kan me situaties indenken dat iemand over mij dacht, wat een bitch. Het doet me denken aan van die Disney films, waar poppetje X aan het begin van de film wordt uitgejoeld omdat-ie iets stoms heeft gedaan. Aan het eind van de film - nadat X een heldendaad heeft verricht - staan diezelfde mensen hem nu toe te juichen. Als ik zo'n film kijk, denk ik altijd, "God wat een oppervlakkige schapen". Blijkbaar ben ik zelf net zo'n groot schaap. Ik sta die vriend van haar nu ook uit te joelen, terwijl ik drie weken geleden nog een wijntje heb gedronken met hun beiden. Toen was het hartstikke gezellig.

Bron: deviantart.net

Moraal van het verhaal, we beoordelen mensen veel te snel op hun daden. We zien de buitenkant van een persoon, wij zien wat diegene doet, stoppen ze in het hokje met een bijpassende scheldnaam (eikel, sletje, klaploper, luilak, enzovoort), maar naar de motieven van diens gedrag kijken we niet. Lekker makkelijk. Wie weet heeft die klootzak wel een slechte opvoeding gehad of zijn er andere gebeurtenissen uit diens leven, waardoor patronen ontstaan. Waarschijnlijk ziet mijn vriendinnetje de leuke man die achter de vernietigende patronen schuil gaat en hoopt ze dat die mooie kant dit keer voor altijd blijft. En die vent hoopt dat natuurlijk zelf ook en belooft waarschijnlijk weer beterschap. Dit keer zal hij het echt anders aanpakken. Ja ja, denk je bij jezelf, die kennen we nou wel, maar toch ben je bereid iemand nog een kans te geven, want wie weet is het dit keer wel beter! Voor je het weet, laat je weer samen de hond uit, deel je weer het bed en kijk je een goede film op de bank. En voor even, ben je er weer, die bubbel van geluk..... Tot de pleuris uitbreekt en het hele riedeltje weer overnieuw begint. Slapeloze nachten, huilbuien, waarom ik? Heel vaak blijft iemand toch bedolven onder de wijze van opvoeding, herinneringen, jarenlang dezelfde mechanismen hanteren en verandert niet. Als iemand écht wilt veranderen, dan moet dat uit eigen beweging zijn. Zelfs dan kan het nog heel lang duren voordat patronen doorbroken zijn.

Ook al ben ik er heilig van overtuigd dat mensen altijd redenen hebben voor hun gedrag en dat ze op hun manier hun best doen om wat van het leven te maken, wil dat niet zeggen dat je dan alles maar moet pikken en ondergaan! Een ander proberen te begrijpen, zorgt er voor dat je je beseft dat je iemands gedrag niet persoonlijk hoeft te nemen. Je legt de oorzaak buiten jezelf en dus hoef je niet meer te twijfelen aan jezelf. "Ben ik dan niet goed genoeg?" "Ben ik het niet waard?" Dat hoef je je dus niet meer af te vragen, want bij een ander zou hij precies hetzelfde reageren. Dat neemt niet weg dat iemand wel zorgt voor heel veel stress en verdriet in jouw leven. Eerlijk is eerlijk, je laat dat natuurlijk ook zelf toe door bij diegene te blijven.  Onzekerheid? Bang om alleen achter te blijven, omdat je geen betere man kan vinden? Bang voor het onbekende? Weet jij veel, wie weet had jij zonder die energieslurper nu een veel effectievere dag gehad, had je beter geslapen, had je kunnen Tinderen met legio mannen die op leuke vrouwen zoals jij zitten te wachten, had je wilde nachten kunnen beleven met Valentino, een dag later met Julio, en weer een dag later met Stefano, gewoon omdat het kan. Had je op kunstbeurzen kunnen staan, en daarna cocktails kunnen gaan drinken met die hordes vriendinnen die achter je aanlopen omdat je zo geweldig bent. Niets zielig en alleen, als een dooie mus op de bank! 

Moppie, ik hoop dat je gaat inzien dat je zoveel meer waard bent! Je verdient iemand die jou aanvult, je helpt bij je zwaktes en je stimuleert in je sterktes. Wees eens wat liever voor jezelf en houd je eigen grenzen in de gaten. Kost je vriendje je alleen maar negatieve energie? Dan wordt het misschien tijd om te zeggen, ajuus, I love you, but I love me more, zoals Samantha van Sex and the City dat zo mooi zegt. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Daar moet je aan toe zijn. En dat kan alleen jij aanvoelen. Dus lieve vriendin, ik hoop voor je dat dat moment snel komt. En tot die tijd er is, ben ik er voor jou.

Tirade tegen de tijd

Ik weet niet beter dan dat ik me altijd heb moeten haasten voor het openbaar vervoer, of nou ja, eigenlijk overal voor. Het begon al toen ik naar de middelbare school ging met de metro. Het doel was (elke ochtend weer) om de metro van 10 over half 8 te halen. Hoe vaak dat is gelukt weet ik niet meer, maar het aantal keren dat het niet lukte stijgen daar met kop en schouder boven uit. Ook op de hogeschool liep ik geregeld een vol lokaal binnen (zo stil mogelijk, en dan zul je altijd zien dat je juist dan tegen een stoel aanloopt en alles kraakt wat je uit je tas haalt) en maakte ik verontschuldigende gebaren naar de leraar.

Goed, zoals je zult verwachten, is er niet zo veel veranderd. Velen van jullie hebben dit ook aan de lijf ondervonden. Sorry daarvoor en toch ook niet sorry daarvoor! Ik vind het zwaar overdreven dat we zo gestructureerd leven. Waarom laten we niet alles een beetje meer gebeuren, leef een beetje! Het geeft alleen maar stress, zelfvervloeking en slechte humeuren. Vroeger hadden ze alleen de zon als tijdsaanduiding. Dan gingen afspraken gewoon een beetje globaal op de stand van de zon. Toen werd er toch ook niet gezegd, ja hallo, de zon is al 3 milimeter verschoven, je bent veel te laat!

Ook ons plangedrag is idioot! Waarom moet alles 3 maanden van te voren gepland worden? Ja oké, omdat anders iedereen druk is als je iets leuks wilt gaan doen. Maar dat houden we allemaal zelf in stand door er aan mee te doen. Zijn we bang dat we elke avond moederziel alleen op de bank komt te zitten als we niet elke dag vol plempen met afspraken? Nou, uit eigen ervaring kan ik zeggen, dat valt best mee. En als ik toch moederziel alleen op de bank kom te zitten, kan ik mezelf prima vermaken. Goed, na een avond of 4 is het wel een leuke afwisseling om wat te doen. Kunnen we dan niet met z'n allen nu afspreken 1 of 2 avonden per week plannen, en de rest laten we over aan de spontaniteit? Dan reserveren we daar de maandag en de dinsdag voor, dat zijn toch van die avonden waarop niet zo veel gebeurt. Deal? Deal.

Ik zit dus nu even voor de wetenschappelijkheid van mijn blog te googlen naar onderzoeken over tijdsdruk als bron van stress, maar daar kom ik alleen maar artikelen tegen over hoe je kan leren op tijd te komen. Zo ook dit artikel dat zegt het relaties kapot kan maken als je niet op tijd komt, en dat je egoïstisch bent als je laatkomer bent en dat je vooral maar moet leren op tijd te komen. Doe toch niet zo belachelijk zeg. Degene die dit heeft geschreven is dus degene die altijd te vroeg komt. Die heeft zich lopen ergeren aan vrienden die wat relaxter in het leven staan. Die irritatie is zo hoog opgelopen dat er ruzie is ontstaan en de vriendschap kapot is gegaan. Die vent kan waarschijnlijk wel wat mindfulness gebruiken. 

Wij moeten juist eens wat relaxter worden tegenover tijd. We hebben het over minuten! Een fractie van je dag! En het stomme is, iedereen doet er aan mee. Ik ook, de buurman ook, die daarnaast ook, iedereen zit gevangen in het tijdssysteem. Eerlijk is eerlijk, het heeft natuurlijk ook wel voordelen. Je hoeft geen uren te wachten voordat de trein een keer gaat en als de bus op tijd komt wanneer het zeikt van de regen is dat ook wel prettig. Toch denk ik echt dat we een stuk relaxter zullen leven als we wat minder naar de minuten kijken. Kunnen we niet een klok maken waarbij het gaat om kwartieren of half uren? Dan spreken we af rond de klok van een kwart na één. Dan heb je een half uur speling. je kunt om 1 uur komen of om half 2. Ideaal.

Ik realiseer me dat de wereld niet opeens omslaat bij het lezen van mijn blog. Het enige wat de laatkomers kunnen doen is leren omgaan met tijdsdruk. Sinds ik bezig ben met mindfulness en me weer realiseer dat het enige moment dat je hebt, nu is, probeer ik dan ook maar mindful de trein te halen. Laatst lukte dat eigenlijk best aardig - hier heb ik ook mijn inspiratie vandaan gehaald voor deze blog. Ik zat op de fiets richting het station, ik had nog zo'n 13 minuten en ik zou het of wél, of niet halen. In plaats dat ik mezelf de hele rit zat af te vragen waar het toch verkeerd was gegaan en hoe stom het wel niet is dat ik me wéér moet haasten (denken is echt funest voor je gezondheid), lukte het me om in het moment te blijven - met af en toe een afdwaling hier en daar. En dat was best lekker en best relaxed. Het woordje "haasten" is namelijk niet meer van toepassing. Ja, je fietst wel hard, maar dat doe je ook als je bijvoorbeeld aan het wielrennen bent of aan het mountainbiken. Dan haast je je toch ook niet? Wat zou het lekker zijn als op een dag het woordje "haasten" uit het woordenboek kan worden gehaald. Want als je gewoon lekker hard fietst, haal je ook die trein net wel of net niet. Dat denken en jezelf de grond in trappen helpt niet om sneller te gaan! Misschien ga je juist wel langzamer omdat je al je energie verspilt aan je druk maken. Dus beste laatkomers, stap gewoon op je fiets, fiets hard en denk vooral niet na. Dan ben je even snel en lekker relaxed tegelijk!

p.s. in een dit artikel én in dit artikel blijkt dat je veel positiever in het leven staat als je altijd te laat bent. Dat is veel leuker om te lezen! Ode aan de laatkomers ;).

Jehova's

Geweldig! nog geen paar uur nadat ik deze blog ben begonnen, heb ik mijn eerste Jehova ervaring! Ik ben rustig bezig met het in elkaar zetten van mijn nieuw verworven stellingkast (degene die mij kennen weten dat ik net ben verhuisd en druk bezig ben om orde in de chaos te scheppen, al kost dat veel tijd, ergernis en koppijn ;), niet echt iets om gelukkig van te worden dus) als ik even verderop iemand langs de deuren hoor gaan. "Jehova getuigen", hoor ik vallen. En zoals het echte Nederlanders betaamt, worden de deuren genadeloos en met een botte "nee dank je" dicht gesmeten na het woord Jehova ook maar gehoord te hebben. 

Ik kan me de verhalen uit mijn jeugd nog herinneren, over de Jehova's die een voet tussen de deur zetten, om zo binnen te kunnen komen bij de mensen thuis, de schoften. Met dit beeld in mijn geheugen, luister ik dus eens goed hoe het in het echt gaat, zodat ik me goed kan voorbereiden als ze bij mijn schuurtje staan. Want om nou je huis in te vluchten en net te doen of je niet thuis bent, vond ik zelf een beetje ver gaan. Tot mijn verbazing ging het eigenlijk best gemoedelijk. De dames klonken bijzonder vriendelijk zelfs. Wat mij opviel was dat er elke keer een andere introductie werd gegeven. Ik dreef alweer met m'n gedachten af naar mijn eerste en enige callcenter ervaring, waar er van die geteste scripts waren waar je je aan moest houden, omdat die het beste zouden werken. Ik vroeg me af of de dames nu bezig waren om te testen welke methode het beste zou werken om zieltjes te winnen. Zoals ik het bekeek, mogen ze nog even verder testen.

Het moment kwam, ik denk zo'n 10 minuten later dat ik aan de beurt was. Daar stond ze dan, een lief vrouwtje van middelbare leeftijd, met een foldertje in de hand waar ik het woord "Ontwaakt!" kon lezen. De introductie die ze voor mij verzonnen had kwam neer op "ik zie dat u druk bezig bent met een kast in elkaar zetten (persoonlijke aanpak, heel goed), maar ik wil u graag wat vertellen". Dus ik een beetje lomp, ja ik weet al waar u voor komt, nog net niet gezegd hebbende dat ik hen de afgelopen 10 minuten heb zitten afluisteren. Ze leek even uit het veld geslagen, maar herpakte zich weer en begon te onderzoeken hoe ik tegenover het christendom stond. Ik vertelde haar hoe ik dacht over god en geluk, namelijk dat ik geloof dat het geluk in jezelf zit en dat iedereen verbonden is met elkaar en dat je het niet bij een man met een baard op een wolk hoef te zoeken. Zij vertelde mij hoe zij haar Maker zag en dat Hij het beste wist hoe wij het gelukkigste konden leven. Wat me opviel was dat er ook een jongetje van een jaar of 10 met de Jehova getuige mee liep, dat een beetje stond weg te dromen terwijl 'de grote mensen' aan het praten waren. Ik vroeg hem (net toen de vrouw mensen begon te vergelijken met wasmachines en God met de ontwerper van die wasmachines en de Bijbel met de handleiding van diezelfde wasmachine) of hij het wel leuk vond om mee langs de deuren te gaan. Ik moest het doen met een half overtuigd "ja". Toen zei het vrouwtje dat ze aan de deur heel veel interessante gesprekken heeft met mensen over bijvoorbeeld de evolutietheorie, waardoor hij ook een heel breed beeld kreeg van hoe anderen denken over het leven. Puntje erbij voor de Jehova's, want mijn eerste gedachte was, ah wat zielig, zo'n geïndoctrineerd kind die mee wordt gesleurd langs de deuren. Anyways, ze had vrij snel door dat er bij mij geen zieltje te winnen was, maar het was al met al eigenlijk best een leuk gesprek. Conclusie, best vriendelijke lui eigenlijk, die Jehova's. 

Toen ze weg was, ging ik even nadenken over het hele gebeuren. Ik vroeg me af wat zo'n vrouwtje nou drijft om langs de deuren te gaan en te riskeren elke keer een deur in haar gezicht te krijgen. De gekke gedachte kwam bij me op dat ik eigenlijk ook een soort Jehova ben, aangezien ik ook elke kans die ik krijg, pak ik om mensen het boek "the power of now" van Eckhart Tolle te laten lezen. Waarom? Omdat ik mensen wil helpen geluk te worden! Goed, ik ga niet langs de deuren met een foldertje met de tekst "bevrijd uzelf van gedachten", maar met deze blog probeer ik natuurlijk wel mensen te inspireren om terug te gaan naar zichzelf. En de manier waarop je echt terug kan gaan naar jezelf is door in het moment te leven. En dat is simpel, en tegelijk helemaal niet makkelijk. Want het enige moment dat bestaat is hier en nu, maar hoe kom je hier en hoe blijf je hier? Door je niet meer te identificeren met je gedachten. Want je hebt gedachten, maar je bent je gedachten niet. Ik zal in mijn komende blogs hier vast nog vaker op terug komen, zoals een echte Jehova betaamt.

Volgende keer nodig ik mijn collega's mooi uit voor een kopje koffie.



Nu ben ik natuurlijk ook heel benieuwd hoe jij terug gaat naar jezelf. Herken je je in wat ik schrijf? Zie jij je gedachten als je eigen gevangenis of zie jij het totaal anders?