Should have, would have, could have…
Wat een bullshit…
Well, guess what? you didn’t!! So
let it go!
Zeker nu ik aan het mediteren geslagen ben, vallen dit soort
gedachten me steeds vaker op. Wat eerst onbewust was, komt nu aan de
oppervlakte. Geweldig toch?! Je kan moeilijk zeggen, nou jongens, ik ga mijn
onbewuste patronen eens aanpakken. Nope, gaat niet. Pas als iets je opvalt, als
je je bewuster wordt van wat er in dat koppie omgaat, kan je er iets aan doen
(als je merkt dat het je tegenwerkt in plaats van helpt natuurlijk).
Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik sérieus ontzettend veel van wat ik doe, ondermijn,
door te denken “Ik had het eigenlijk zo moeten doen”, of “Als ik meer had
gedaan, dan was het nu beter geweest”, “ik ben echt lui, ik had al veel meer
gedaan kunnen hebben als….”. Dat je dit soms denkt is misschien nog niet eens
zo raar. Je schijnt 60.000 gedachten op een dag te hebben. Dus dat zo´n gedachten
daar bij zit, het zou één van de vele zijn. Maar dat je dat serieus neemt en
dat je daarin mee gaat… Waar de hell slaat dat op?!
Laatst zat ik op de fiets. Ik was net naar een lezing
geweest, waar ik dacht wat aan te hebben voor het starten van mijn eigen
bedrijf. Ik zat een beetje in een mineur, en terwijl ik zo aan het fietsen was,
dacht ik “je pakt het helemaal verkeerd aan”. Ik schrok er eigenlijk zelf van.
Als je zo’n gedachte serieus zou nemen, dan heb je dus echt een probleem als je
je eigen bedrijf wil starten. Je begint eigenlijk al in de min, want je keurt
zelf al af hoe je het aanpakt…
Wat er gebeurt als je een gedachte serieus neemt, is dat de
gedachte zich uitbreidt als onkruid; een dramaqueen in action fabriceert hele
kluchten over hoe geweldig het had kunnen zijn als.... Waarom hebben we dat toch? Dat je jezelf en je eigen keuzes afkeurt? Ik
geloof dat het komt doordat je zo wordt opgevoed. Op scholen wordt van iedereen
verwacht hetzelfde te kunnen en dezelfde aanpak te hanteren. Heb je een andere?
Jammer joh, pech gehad, FOUT. Dikke streep door je antwoord.
Gelukkig zie ik steeds meer in dat iedereen anders is en dat
dat helemaal prima is. Er is helemaal geen goed of fout, er is enkel een andere manier van aanpakken. Waarbij de ene aanpak misschien effectiever, sneller of handiger is, maar niet per definitie goed of fout. Al doende leer je wat werkt en wat niet werkt. Je maakt altijd de keuzes die op dat moment het
beste lijken; mét een pakketje aan
angsten, beperkingen en normen en waarden die je op dat moment met je meedraagt en die jouw keuze op hun beurt weer beïnvloeden.
Als je dit kan inzien, dan kan je niet alleen tevredener zijn met jezelf, maar ook met anderen. Door te accepteren dat je de dingen op jouw manier doet, je de
dingen leuk vindt die je leuk vindt, zie je dat dit ook zo werkt bij anderen. Er is veel meer compassie voor jezelf, maar ook voor elkaar. Omgekeerd is wat je nu
vooral ziet. Geen compassie voor jezelf, en daardoor al helemaal geen compassie
voor een ander!
Vroeger snapte ik dat woord nooit. Ik weet nog dat ik een boekje
over de Dalai Lama las en dat ik elke keer dacht, wat bedoelen ze nou met
compassie dan?? Nu begrijp ik het. Voor mij betekent het dat, hoewel iemand zich als een hork
gedraagt, je de persoon achter die hork blijft zien. Die ander heeft
waarschijnlijk ook te kampen met beperkende gedachten, wensen, angsten, trauma’s. Als
jij de beste keuzes in je leven probeert te maken, waarom zou dat
niet voor een ander gelden? Okéé, sommige mensen lijken er in die zin een beetje
vreemde keuzes op na te houden, maar alles heeft een oorzaak en een gevolg. Zelfs
de grootste klootzakken zijn mens.
Ik kijk uit naar een wereld waar we compassievol met elkaar omgaan. Naar een wereld waarin we van jongs af aan al dicht bij onszelf leren blijven. Dat we daardoor anderen ook laten zijn zoals ze zijn. Wat zou de wereld er dan anders uit zien.
Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet! Heb je ook weleens te kampen met 'had ik maar'-en? Hoe ga je hier mee om?
