Shoulda, woulda, coulda

Should have, would have, could have… 

Wat een bullshit…

Well, guess what? you didn’t!! So let it go!

Zeker nu ik aan het mediteren geslagen ben, vallen dit soort gedachten me steeds vaker op. Wat eerst onbewust was, komt nu aan de oppervlakte. Geweldig toch?! Je kan moeilijk zeggen, nou jongens, ik ga mijn onbewuste patronen eens aanpakken. Nope, gaat niet. Pas als iets je opvalt, als je je bewuster wordt van wat er in dat koppie omgaat, kan je er iets aan doen (als je merkt dat het je tegenwerkt in plaats van helpt natuurlijk).

Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik sérieus ontzettend veel van wat ik doe, ondermijn, door te denken “Ik had het eigenlijk zo moeten doen”, of “Als ik meer had gedaan, dan was het nu beter geweest”, “ik ben echt lui, ik had al veel meer gedaan kunnen hebben als….”. Dat je dit soms denkt is misschien nog niet eens zo raar. Je schijnt 60.000 gedachten op een dag te hebben. Dus dat zo´n gedachten daar bij zit, het zou één van de vele zijn. Maar dat je dat serieus neemt en dat je daarin mee gaat… Waar de hell slaat dat op?! 

Bron foto

Laatst zat ik op de fiets. Ik was net naar een lezing geweest, waar ik dacht wat aan te hebben voor het starten van mijn eigen bedrijf. Ik zat een beetje in een mineur, en terwijl ik zo aan het fietsen was, dacht ik “je pakt het helemaal verkeerd aan”. Ik schrok er eigenlijk zelf van. Als je zo’n gedachte serieus zou nemen, dan heb je dus echt een probleem als je je eigen bedrijf wil starten. Je begint eigenlijk al in de min, want je keurt zelf al af hoe je het aanpakt…

Wat er gebeurt als je een gedachte serieus neemt, is dat de gedachte zich uitbreidt als onkruid; een dramaqueen in action fabriceert hele kluchten over hoe geweldig het had kunnen zijn als.... Waarom hebben we dat toch? Dat je jezelf en je eigen keuzes afkeurt? Ik geloof dat het komt doordat je zo wordt opgevoed. Op scholen wordt van iedereen verwacht hetzelfde te kunnen en dezelfde aanpak te hanteren. Heb je een andere? Jammer joh, pech gehad, FOUT. Dikke streep door je antwoord.

Bron foto

Gelukkig zie ik steeds meer in dat iedereen anders is en dat dat helemaal prima is. Er is helemaal geen goed of fout, er is enkel een andere manier van aanpakken. Waarbij de ene aanpak misschien effectiever, sneller of handiger is, maar niet per definitie goed of fout. Al doende leer je wat werkt en wat niet werkt. Je maakt altijd de keuzes die op dat moment het beste lijken;  mét een pakketje aan angsten, beperkingen en normen en waarden die je op dat moment met je meedraagt en die jouw keuze op hun beurt weer beïnvloeden. 

Als je dit kan inzien, dan kan je niet alleen tevredener zijn met jezelf, maar ook met anderen. Door te accepteren dat je de dingen op jouw manier doet, je de dingen leuk vindt die je leuk vindt, zie je dat dit ook zo werkt bij anderen. Er is veel meer compassie voor jezelf, maar ook voor elkaar. Omgekeerd is wat je nu vooral ziet. Geen compassie voor jezelf, en daardoor al helemaal geen compassie voor een ander! 

Vroeger snapte ik dat woord nooit. Ik weet nog dat ik een boekje over de Dalai Lama las en dat ik elke keer dacht, wat bedoelen ze nou met compassie dan?? Nu begrijp ik het. Voor mij betekent het dat, hoewel iemand zich als een hork gedraagt, je de persoon achter die hork blijft zien. Die ander heeft waarschijnlijk ook te kampen met beperkende gedachten, wensen, angsten, trauma’s. Als jij de beste keuzes in je leven probeert te maken, waarom zou dat niet voor een ander gelden? Okéé, sommige mensen lijken er in die zin een beetje vreemde keuzes op na te houden, maar alles heeft een oorzaak en een gevolg. Zelfs de grootste klootzakken zijn mens. 

Ik kijk uit naar een wereld waar we compassievol met elkaar omgaan. Naar een wereld waarin we van jongs af aan al dicht bij onszelf leren blijven. Dat we daardoor anderen ook laten zijn zoals ze zijn. Wat zou de wereld er dan anders uit zien.

Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet! Heb je ook weleens te kampen met 'had ik maar'-en? Hoe ga je hier mee om?