Tirade tegen de tijd

Ik weet niet beter dan dat ik me altijd heb moeten haasten voor het openbaar vervoer, of nou ja, eigenlijk overal voor. Het begon al toen ik naar de middelbare school ging met de metro. Het doel was (elke ochtend weer) om de metro van 10 over half 8 te halen. Hoe vaak dat is gelukt weet ik niet meer, maar het aantal keren dat het niet lukte stijgen daar met kop en schouder boven uit. Ook op de hogeschool liep ik geregeld een vol lokaal binnen (zo stil mogelijk, en dan zul je altijd zien dat je juist dan tegen een stoel aanloopt en alles kraakt wat je uit je tas haalt) en maakte ik verontschuldigende gebaren naar de leraar.

Goed, zoals je zult verwachten, is er niet zo veel veranderd. Velen van jullie hebben dit ook aan de lijf ondervonden. Sorry daarvoor en toch ook niet sorry daarvoor! Ik vind het zwaar overdreven dat we zo gestructureerd leven. Waarom laten we niet alles een beetje meer gebeuren, leef een beetje! Het geeft alleen maar stress, zelfvervloeking en slechte humeuren. Vroeger hadden ze alleen de zon als tijdsaanduiding. Dan gingen afspraken gewoon een beetje globaal op de stand van de zon. Toen werd er toch ook niet gezegd, ja hallo, de zon is al 3 milimeter verschoven, je bent veel te laat!

Ook ons plangedrag is idioot! Waarom moet alles 3 maanden van te voren gepland worden? Ja oké, omdat anders iedereen druk is als je iets leuks wilt gaan doen. Maar dat houden we allemaal zelf in stand door er aan mee te doen. Zijn we bang dat we elke avond moederziel alleen op de bank komt te zitten als we niet elke dag vol plempen met afspraken? Nou, uit eigen ervaring kan ik zeggen, dat valt best mee. En als ik toch moederziel alleen op de bank kom te zitten, kan ik mezelf prima vermaken. Goed, na een avond of 4 is het wel een leuke afwisseling om wat te doen. Kunnen we dan niet met z'n allen nu afspreken 1 of 2 avonden per week plannen, en de rest laten we over aan de spontaniteit? Dan reserveren we daar de maandag en de dinsdag voor, dat zijn toch van die avonden waarop niet zo veel gebeurt. Deal? Deal.

Ik zit dus nu even voor de wetenschappelijkheid van mijn blog te googlen naar onderzoeken over tijdsdruk als bron van stress, maar daar kom ik alleen maar artikelen tegen over hoe je kan leren op tijd te komen. Zo ook dit artikel dat zegt het relaties kapot kan maken als je niet op tijd komt, en dat je egoïstisch bent als je laatkomer bent en dat je vooral maar moet leren op tijd te komen. Doe toch niet zo belachelijk zeg. Degene die dit heeft geschreven is dus degene die altijd te vroeg komt. Die heeft zich lopen ergeren aan vrienden die wat relaxter in het leven staan. Die irritatie is zo hoog opgelopen dat er ruzie is ontstaan en de vriendschap kapot is gegaan. Die vent kan waarschijnlijk wel wat mindfulness gebruiken. 

Wij moeten juist eens wat relaxter worden tegenover tijd. We hebben het over minuten! Een fractie van je dag! En het stomme is, iedereen doet er aan mee. Ik ook, de buurman ook, die daarnaast ook, iedereen zit gevangen in het tijdssysteem. Eerlijk is eerlijk, het heeft natuurlijk ook wel voordelen. Je hoeft geen uren te wachten voordat de trein een keer gaat en als de bus op tijd komt wanneer het zeikt van de regen is dat ook wel prettig. Toch denk ik echt dat we een stuk relaxter zullen leven als we wat minder naar de minuten kijken. Kunnen we niet een klok maken waarbij het gaat om kwartieren of half uren? Dan spreken we af rond de klok van een kwart na één. Dan heb je een half uur speling. je kunt om 1 uur komen of om half 2. Ideaal.

Ik realiseer me dat de wereld niet opeens omslaat bij het lezen van mijn blog. Het enige wat de laatkomers kunnen doen is leren omgaan met tijdsdruk. Sinds ik bezig ben met mindfulness en me weer realiseer dat het enige moment dat je hebt, nu is, probeer ik dan ook maar mindful de trein te halen. Laatst lukte dat eigenlijk best aardig - hier heb ik ook mijn inspiratie vandaan gehaald voor deze blog. Ik zat op de fiets richting het station, ik had nog zo'n 13 minuten en ik zou het of wél, of niet halen. In plaats dat ik mezelf de hele rit zat af te vragen waar het toch verkeerd was gegaan en hoe stom het wel niet is dat ik me wéér moet haasten (denken is echt funest voor je gezondheid), lukte het me om in het moment te blijven - met af en toe een afdwaling hier en daar. En dat was best lekker en best relaxed. Het woordje "haasten" is namelijk niet meer van toepassing. Ja, je fietst wel hard, maar dat doe je ook als je bijvoorbeeld aan het wielrennen bent of aan het mountainbiken. Dan haast je je toch ook niet? Wat zou het lekker zijn als op een dag het woordje "haasten" uit het woordenboek kan worden gehaald. Want als je gewoon lekker hard fietst, haal je ook die trein net wel of net niet. Dat denken en jezelf de grond in trappen helpt niet om sneller te gaan! Misschien ga je juist wel langzamer omdat je al je energie verspilt aan je druk maken. Dus beste laatkomers, stap gewoon op je fiets, fiets hard en denk vooral niet na. Dan ben je even snel en lekker relaxed tegelijk!

p.s. in een dit artikel én in dit artikel blijkt dat je veel positiever in het leven staat als je altijd te laat bent. Dat is veel leuker om te lezen! Ode aan de laatkomers ;).