Bitches & bastards versus de goedzakken

Je kent het wel, vriendinnen die veel te lang bij hun eikelige vriendjes blijven, of vrienden die alles pikken van die bitch. Zo ook mijn vriendin, ik noem geen namen, maar heb haar al verteld dat ik een blog aan haar opdraag :). Als je je aangesproken voelt, maar ik heb jou niets gezegd, dan gaat het waarschijnlijk indirect ook over jou ;). 

Maar goed, mijn vriendinnetje dus, komt helemaal uit haar doen aan. Ze begint meteen emotioneel haar verhaal te doen, dat die eikel van een vriend van haar haar weer eens van alles heeft geflikt. Alle dames die er bij waren, zijn het er over eens; "Die vent is niet goed voor jou!", "De hoeveelste keer is dit nou al?", "Ga dan bij hem weg", "Hij verandert toch niet", "Het is een klootzak!", "Jij bent veuuuul te goed voor hem." Al die goed bedoelde adviezen waarbij we weten dat die toch niet opgevolgd worden. We kijken haar hoofdschuddend aan en vragen ons af, lieverd, wanneer besef je nou eens dat je voor jezelf moet kiezen? Ik heb ook eens in zo'n zelfde situatie gezeten. Toen ging het al net zo. Hoe komt het toch dat andere mensen het altijd zoveel beter lijken te weten dan jij op dat moment? Waarom ga je inderdaad niet gewoon bij die eikel weg?

Ik vraag me af, is het wel zo zwart wit als wij, de buitenstaanders, het zien? Is de wereld echt verdeeld in bitches & bastards aan de ene kant en de mensen die te goed voor deze wereld zijn aan de andere kant? En zo ja, aan welke kant sta ik zelf dan? Ik kan me situaties indenken dat iemand over mij dacht, wat een bitch. Het doet me denken aan van die Disney films, waar poppetje X aan het begin van de film wordt uitgejoeld omdat-ie iets stoms heeft gedaan. Aan het eind van de film - nadat X een heldendaad heeft verricht - staan diezelfde mensen hem nu toe te juichen. Als ik zo'n film kijk, denk ik altijd, "God wat een oppervlakkige schapen". Blijkbaar ben ik zelf net zo'n groot schaap. Ik sta die vriend van haar nu ook uit te joelen, terwijl ik drie weken geleden nog een wijntje heb gedronken met hun beiden. Toen was het hartstikke gezellig.

Bron: deviantart.net

Moraal van het verhaal, we beoordelen mensen veel te snel op hun daden. We zien de buitenkant van een persoon, wij zien wat diegene doet, stoppen ze in het hokje met een bijpassende scheldnaam (eikel, sletje, klaploper, luilak, enzovoort), maar naar de motieven van diens gedrag kijken we niet. Lekker makkelijk. Wie weet heeft die klootzak wel een slechte opvoeding gehad of zijn er andere gebeurtenissen uit diens leven, waardoor patronen ontstaan. Waarschijnlijk ziet mijn vriendinnetje de leuke man die achter de vernietigende patronen schuil gaat en hoopt ze dat die mooie kant dit keer voor altijd blijft. En die vent hoopt dat natuurlijk zelf ook en belooft waarschijnlijk weer beterschap. Dit keer zal hij het echt anders aanpakken. Ja ja, denk je bij jezelf, die kennen we nou wel, maar toch ben je bereid iemand nog een kans te geven, want wie weet is het dit keer wel beter! Voor je het weet, laat je weer samen de hond uit, deel je weer het bed en kijk je een goede film op de bank. En voor even, ben je er weer, die bubbel van geluk..... Tot de pleuris uitbreekt en het hele riedeltje weer overnieuw begint. Slapeloze nachten, huilbuien, waarom ik? Heel vaak blijft iemand toch bedolven onder de wijze van opvoeding, herinneringen, jarenlang dezelfde mechanismen hanteren en verandert niet. Als iemand écht wilt veranderen, dan moet dat uit eigen beweging zijn. Zelfs dan kan het nog heel lang duren voordat patronen doorbroken zijn.

Ook al ben ik er heilig van overtuigd dat mensen altijd redenen hebben voor hun gedrag en dat ze op hun manier hun best doen om wat van het leven te maken, wil dat niet zeggen dat je dan alles maar moet pikken en ondergaan! Een ander proberen te begrijpen, zorgt er voor dat je je beseft dat je iemands gedrag niet persoonlijk hoeft te nemen. Je legt de oorzaak buiten jezelf en dus hoef je niet meer te twijfelen aan jezelf. "Ben ik dan niet goed genoeg?" "Ben ik het niet waard?" Dat hoef je je dus niet meer af te vragen, want bij een ander zou hij precies hetzelfde reageren. Dat neemt niet weg dat iemand wel zorgt voor heel veel stress en verdriet in jouw leven. Eerlijk is eerlijk, je laat dat natuurlijk ook zelf toe door bij diegene te blijven.  Onzekerheid? Bang om alleen achter te blijven, omdat je geen betere man kan vinden? Bang voor het onbekende? Weet jij veel, wie weet had jij zonder die energieslurper nu een veel effectievere dag gehad, had je beter geslapen, had je kunnen Tinderen met legio mannen die op leuke vrouwen zoals jij zitten te wachten, had je wilde nachten kunnen beleven met Valentino, een dag later met Julio, en weer een dag later met Stefano, gewoon omdat het kan. Had je op kunstbeurzen kunnen staan, en daarna cocktails kunnen gaan drinken met die hordes vriendinnen die achter je aanlopen omdat je zo geweldig bent. Niets zielig en alleen, als een dooie mus op de bank! 

Moppie, ik hoop dat je gaat inzien dat je zoveel meer waard bent! Je verdient iemand die jou aanvult, je helpt bij je zwaktes en je stimuleert in je sterktes. Wees eens wat liever voor jezelf en houd je eigen grenzen in de gaten. Kost je vriendje je alleen maar negatieve energie? Dan wordt het misschien tijd om te zeggen, ajuus, I love you, but I love me more, zoals Samantha van Sex and the City dat zo mooi zegt. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Daar moet je aan toe zijn. En dat kan alleen jij aanvoelen. Dus lieve vriendin, ik hoop voor je dat dat moment snel komt. En tot die tijd er is, ben ik er voor jou.