ver·trou·wen (vertrouwde, heeft vertrouwd)
1. met zekerheid hopen: we vertrouwen erop dat …
2. vertrouwen stellen: hij is niet te vertrouwen hij is onbetrouwbaar
ver·trou·wen (het; o)
1. geloof in iemands goede trouw en eerlijkheid
(Bron: VanDale)
 |
| Bron foto |
Ik weet niet meer hoe ik bij dit onderwerp kom. Volgens mij naar
aanleiding van een filmpje van David de Kock en Arjan Vermeer, schrijvers van het boek '365 dagen succesvol'. Ik was
wat filmpjes van hen aan het kijken op youtube. In één van hun filmpjes vraagt een vrouw hoe
het kan dat ze niet met en niet zonder haar ex kan. Ze dacht dat deze man de
ware voor haar was; helemaal hoteldebotel in het begin, maar naarmate tijd
vorderde, ging het slechter en slechter en uiteindelijk ging het zelfs uit. Zij
snapte maar niet hoe dit kon. Het antwoord: mensen worden verliefd op een beeld
dat ze van iemand hebben.
Ik ging dit eens op mijn eigen relatie testen; verwacht ik ook bepaalde
dingen van mijn vriend die horen bij een beeld of neem ik hem zoals hij is. Je
kent het wel, hoe vaak erger je je niet omdat iemand geen romantische dingen
doet voor je. Of had je een verrassing voor je geliefde en reageert die niet
zoals verwacht. Iedereen heeft het vast wel eens ervaren. Gevolg:
teleurstelling, boze gezichten, twijfel, is hij/zij dan wel mijn “ware”. Ik heb
dat best vaak. Nu weet ik zeker dat Amerikaanse films een aandeel in hebben
gehad in mijn beeldvorming van relaties. Mensen worden helemaal geïndoctrineerd
met beelden van dansende John Travolta’s die “the girl next door”-achtige
vrouwen in de lucht gooien. Een van de ergste films die ik mij kan herinneren, vind
ik “The Vow”, waarin je eerst een belachelijk romantisch ontmoetingsverhaal
ziet, daarna belandt de vrouw van het stel door een ongeluk in een coma en
wordt met geheugenverlies wakker. Je snapt ‘m al. De man moet er nu alles aan
doen om hun liefde te redden. Nou, geef mij maar even een bakje, dan kan ik ff
kotsen. Misschien zit daar diep van binnen wat jaloezie onder, maar ik weet dat dit nergens in de buurt komt van wat de realiteit je te bieden heeft.
Goed, verliefd op een beeld dus. Ik aanschouwde zo op een
doorsnee avond een tafereel tussen mij en m’n vriend (één van de zoveel
onbenullige discussies die je hebt als je samenwoont) en ineens viel bij mij
het kwartje. Hiervóór dacht ik nog dat ik best goed van vertrouwen was. Maar op
dat moment zag ik ineens een patroon van mij; ik had ook die verwachtingen. Ik wist nooit echt waar dat aan lag. Ik weet al niet eens meer waar
het toen over ging, maar ik zag zo’n mooie rode draad door onze relatie heen
slingeren van teleurstelling en twijfel en boosheid. Geloof me, we hebben een
goede relatie. Dit gaat ook helemaal niet over hem, of over of we wel goed bij
elkaar passen of niet. Dit gaat over vertrouwen, mijn vertrouwen.
Ken je het gevoel dat je eigenlijk iets verlangt, maar rekening houdt met het ergste? “Hij
gaat vast stom reageren als ik hem dit vertel”, “Vandaag is het mijn eerste
werkdag, dalijk vinden mijn collega’s me niet aardig..”, “Ik kan echt niet gaan
uitzoeken wat ik echt wil doen in mijn leven, ik moet toch ergens de rekeningen
van betalen?”, “Ik ben mijn baan verloren. Wat als ik geen nieuwe baan vind?
dan kan ik mijn huis niet meer betalen en raak ik in de schulden.”, “ik hoor
helemaal niets meer van die vriendin, ze vindt me zeker niet de moeite waard om
tijd aan te besteden”, “wat kijkt ie raar naar mij, hij vindt vast dat ik er
raar uitzie”. Ga zo maar door. Ik hoor mensen weleens zeggen dat je onzeker
bent over jezelf als je zo denkt. Ik vind mijzelf eigenlijk niet onzeker. Daarom
snapte ik ook niet waar dit bij mij vandaan komt. Ik ben meer onzeker over hoe andere mensen zijn :). Anderen zijn weer onzeker over onbekende situaties. Maar nu
zie ik het, glashelder. Het heeft allemaal met vertrouwen te maken, of het gebrek hieraan.
Mannen zijn in mijn leven altijd al een issue geweest. Het
eerste issue was daddy (lekker cliché) en daarna volgde de vriendjes. Ik heb eigenlijk altijd rare snuiters als vriendjes/scharrels gehad. Ze hadden allemaal wel
wat. Dat ik dit soort mannen aantrok zal ook wel met het eerste issue te maken
hebben gehad ;). Gelukkig is dat met mijn huidige liefde voorbij, al is hij ook wel een beetje vreemd, maar dan op z'n Rivella's :P. Ik ben geen wetenschapper, of een psycholoog, maar zoals ik het zie gebeuren er bepaalde dingen in je hoofd wanneer je pijn hebt. Je hersenen registreren pijn en willen jou daartegen beschermen. Ze zien niet het verschil tussen emotionele en fysieke pijn. Zo worden er beschermingsmechanismes
aangemaakt. In sommige gevallen heel praktisch. Brand je je aan het vuur, dan
registreren je hersenen dit en zorgen ervoor dat je de volgende keer eerder terugdeinst. In
dit geval hebben mijn hersenen waarschijnlijk ooit eens de link gelegd tussen
mannen/mensen en (emotionele) pijn en hoppa, beschermingsmechanisme: wantrouwen. Je
wilt niet nog een keer gekwetst worden, niet nog een keer de fout in gaan. En
deze vorm van wantrouwen heeft niets te maken met de persoon waarmee je een relatie hebt, maar alles met het gebrek aan vertrouwen in de loop van je relatie. Je maakt een beeld aan van hoe een relatie zou moeten zijn en wilt dan dat de ander precies doet wat jij in je hoofd hebt. Je wilt eigenlijk je relatie sturen, controleren, omdat andere scenario's misschien wel pijn met zich mee dragen. Dit
is weer een van die leuke paradoxen. Hoewel jij jezelf juist wilde beschermen tegen pijn, leidt wantrouwen er juist toe dat je dingen ziet die er niet zijn, waardoor er een self fulfilling prophecy ontstaat!
Ik denk dat heel veel mensen hun vertrouwen zijn verloren, niet
alleen in mensen/relaties, maar ook in het leven. Alles moet gecontroleerd
gaan. Kijk eens om je heen; Alles is perfect geregeld. Er is bijna niets overgebleven waar geen regels voor zijn geschreven.
Alles om maar zekerheid te scheppen. Als iets niet geregeld is, raakt iedereen
in paniek. Kijk eens naar hoe mensen omgaan met banen. Eerst een andere baan,
voordat je deze baan opzegt hoor! Stel je eens voor dat je zonder komt te zitten! Je ontneemt je zo de mogelijkheid op andere mogelijkheden die toevallig op je pad kunnen komen en die je nooit zelf had kunnen bedenken! Zijn mensen het spreekwoord 'waar een deur dicht gaat,
gaat altijd een nieuwe deur open' vergeten ? Mensen wachten niet meer tot de deur dicht is. Waar is
het vertrouwen in het leven gebleven? Als jou het leven is gegeven, waarom zou
het leven dan niet goed voor je zorgen? Heb je niet ervaren dat alles uiteindelijk wel goed komt? Ik wil niet zeggen dat wanneer je leert vertrouwen in
het leven, je ineens helemaal geen pijn meer ervaart. Er blijven ziektes bestaan,
mensen gaan dood. Dat hoort bij het leven. Maar door in wantrouwen te leven
zorg je juist voor een zwaarder en negatiever leven. Wantrouwen zorgt namelijk
voor een soort beklemming. Je zet je schrap, houdt rekening met het ergste,
bedenkt alvast wat voor scenario’s zich kunnen voordoen. Dit is doodvermoeiend
en stressvol! Daarnaast blijft er niet veel ruimte meer over voor spontaniteit.
Vertrouwen heeft een mooie functie, namelijk dat je ergens openminded in gaat, dat je
je niet druk hoeft te maken over scenario’s. Het is een soort overgave, die
verrassend kan uitpakken. In die zin is het dus voor je eigen bestwil om wat meer
te vertrouwen in het leven en in je medemens.
Nu heb ik gelukkig wel vertrouwen in de toekomst. Zeker nu ik er
bewust op let, zie ik steeds vaker dat er dingen op mijn pad komen die ik net
op dat moment nodig had. Dat is zo leuk om te ervaren! Nu ik me er van bewust
ben dat ik met verwachtingen naar andere mensen kan kijken (vooral onbekende
mensen) en dat dit komt door een gebrek aan vertrouwen, kan ik beginnen met omvormen. En dat voelt direct lichter.
Hoe zit dat met jou? Herken je jezelf in dit verhaal? Kan jij de
controle loslaten en wat meer te vertrouwen?
 |
| Bron foto |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten